Fiji
Tour rondom hoofdeiland
Na het prachtige Nieuw-Zeeland ging ik naar het prachtige Fiji. Ik dacht aan witte stranden met palmbomen en turquoise blauwe zee. Ik landde op de luchthaven van Nadi (stad op het hoofdeiland Livi Vitu) en alleen maar regen, regen en nog eens regen. Hele huizen en wegen waren overstroomd en veel tours werden gecanceld, een gezellig begin zal ik maar zeggen. Een paar dagen en 10 films later was het eiland opgedroogd en kon ik mee op de tour rondom het hoofdeiland, 3 dagen in plaats van 4, de eerste dag van de tour was gecanceld. We waren maar met 4 meiden, de gids en de chauffeur, bijna een privétour dus. Het hoofeiland heeft een mooi groen, heuvel- en bergachtig landschap met overal gekleurde huisjes. En iedereen zwaait en lacht naar je. Ik wist niet dat je van zwaaien zo blij kon worden! Na een plons in een waterval werden we de eerste avond in ons resort getrakteerd op een traditionele vuurdansshow op het strand en een lovo, eten wat onder de grond is gekookt op hete stenen (in Nieuw -Zeeland heet dit een hungi).
Via het zuiden zijn we helemaal door de bergen en Suva naar het oosten gereden. Dit is het gebied wat het hardst is getroffen door de orkaan ‘Winston’, die afgelopen februari over heel Fiji heeft geraasd, het was de ergste en meest dodelijke orkaan die Fiji ooit heeft meegemaakt. Heel sneu om te zien dat er hele daken, spullen en zelfs hele huizen zijn weggeblazen. De meeste mensen hebben geschuild in kerken, deze zijn meestal nog het stevigst om in te schuilen. We hebben met de groep een school en een dorp bezocht, de organisatie waar ik mee reisde levert hiervoor een bijdrage. Het was 6 weken na de orkaan en de kinderen hebben lessen gehad in noodtenten en waren die dag nog steeds bezig met het opruimen van puin. Alle daken van de klaslokalen waren eraf geblazen en alle spullen van de computerhoek waren allemaal in de heuvels verdwenen. En toch blijft iedereen positief, de kinderen speelden zelfs die dag volleybal in de regen.
Na de school hebben we een traditionele welkomstceremonie meegemaakt in een dorp. Dan wordt er door de chief een welkomstwoord gehouden in Fiji taal, en wordt er gebeden. Daarna is het tijd voor cava, een lokaal drankje wat naar modder smaakt en wat ze maken van een bepaalde wortel onder de grond. De mannen drinken het bijna elke avond om na een dag hard werken slaperig te worden, want dat word je ervan, heel erg slaperig! Bij deze traditie draagt iedereen een sarong, ook de mannen. Het viel me trouwens op dat mannen net als de vrouwen een bloem in de haren dragen. Daarna kregen we lokaal fiji eten. En ze gebruiken veel kokos en spinazie in dat gebied dus wat kregen we: kokospannenkoeken met spinazie, noedels met spinazie in kokos sap, spinazierolls met kokos, spinazie met kokossap en nog veel meer spinazie en kokoscombinaties, en lekker dat het was! De fiji kids hingen als aapjes aan ons en daarna gingen we nog even bamboe raften over de rivier in de keiharde regen. Kleddernat van de regen aan wal gekomen, ben ik nog even in de blub uitgegleden, want dat hoort er natuurlijk bij.
De tweede nacht in het volgende resort waren we de enige gasten…..én 66 mannen van het Australische leger! Zij waren daar om dorpen weer op te bouwen en daken van scholen te repareren. Toen wij aankwamen waren ze allemaal aan het opdrukken en gewichtheffen, dat was nog eens een mooi welkom! Ze hadden al 1,5 maand geen fatsoenlijke vrouw gezien. Dus wij dachten dat we bij het eten wel door 66 mannen besprongen zouden worden maar wat gebeurde er….niks! Braaf zaten ze te eten en gingen naar bed…nou ja zeg. Ze mochten geen alcohol drinken dus ik ben er nu toch wel van overtuigd dat mannen eerst een drankje op moeten hebben om een vrouw aan te spreken! Uiteindelijk wel een potje biljart gespeeld met een paar mannen. Het was wel een Fiji biljarttafel, hartstikke scheef, dus de ballen rolden elke keer maar 1 kant op. Een militair vertelde me dat het waarschijnlijk nog wel 3 jaar duurt voordat het land helemaal weer helemaal hersteld is van de orkaan. Want alles gaat hier op fijitime…en dat betekent super sloom.
De laatste dag zijn we zijn we door het suikerriet gebied gereden. Door de suikerriet zijn er veel Indiërs naar Fiji gekomen, de populatie ligt zelfs op 38 %. Dus tijd voor een heerlijke Indische curry! Ik moet zeggen dat de omschrijving van deze curry experience in de brochure van de tour het iets anders omschreven had. Ik verwachtte dat we naar een leuk curry restaurant gingen en waar ze veel zouden vertellen over het gebied en de geschiedenis, maar we kwamen in de stad aan, de gids wees naar een soort van curry cafetaria en zei: “Nou, daar kan je de goedkoopste curry krijgen, ik ga even lekker naar de kapper!” Euhhh ok. Natuurlijk konden wij er wel om lachen. Na deze indrukwekkende curry experience hadden we een mudbath (modderbad) en hotspring experience. Weer een mooiere omschrijving in de brochure dan de realiteit, maar ik vond het geweldig. Ik verwachtte een soort van spa met een modderbad en diverse hete baden. We reden naar een boerderij in de middle of nowhere. Er stond een emmer met stront, nee het was modder ;), je smeerde jezelf in, daarna plonsde je als een varkentje in een plas met water om het af te spoelen en daarnaast was een hotspring met warm water van 38 graden. En ze boden massages aan, dat kon ik natuurlijk niet afslaan.
Tijdens de rit over het eiland zie je nog verschillende Engelse invloeden, onze gids legde uit waarom.Tijdens de koloniale tijd is Fiji bezocht door verschillende landen. Halverwege de 19e eeuw zijn er diverse incidenten geweest tussen het Amerikaanse consulaat die daar gevestigd was en de locals. Als schadevergoeding eiste de Amerikanen een boete van 50.000 dollar. Uiteraard kon Fiji dit helemaal niet betalen en na veel onderhandelingen is er een afspraak gekomen dat Engeland deze schuld zou afbetalen en in ruil Fiji voor 100 jaar mocht koloniseren. Fiji is sinds 1970 onafhankelijk maar heeft Engels nog steeds als 1e taal op school. Alle Fiji mensen spreken onderling wel Fiji en elk gebied heeft zijn eigen dialect. Toerisme is de grootste inkomstenbron voor het land dus ze vinden het handig om Engels als 1e taal te hebben. Fiji is trouwens het laatste land op de wereld wat nog kannibalen had. Als mensen overleden, vraten de mensen de overledenen gewoon op!
Eilandhoppen
Het zonnetje was ondertussen elke dag volop aan het schijnen en het was tijd om de eilandjes te verkennen. De eerste dag ging ik met zeilboot Seaspray naar Monuriki, beter bekend als het eiland waar de film Cast away met gestrande Tom Hanks is opgenomen. Na het snorkelen (best veel beschadigd koraal, vast door de toeristen) spoelde ik charmant als een walvis aan op het Cast away eiland. Na een tijdje te hebben rondgelopen kwam ik een Fiji man tegen en ik vroeg aan hem of hij Tom Hanks was. ‘Nee’, zei hij met een glimlach. Hij vertelde dat hij de bewaker van het eiland was en dit elke dag deed! Pfff respect!! Hij had wel een mobieltje, één uit 1998 dus veel kon hij er volgens mij niet mee.
M’n eerste nacht was op South Sea Island, het kleinste eilandje van de hele eilandengroep. Je kon er in 3 minuten om heen lopen! Op elk eiland word je begroet met een welkomstlied door alle personeelsleden. Zij komen dan uit alle hoeken en gaten van het resort naar het strand toe en aan het eind van het lied zeggen ze ‘Bula!’, wat welkom/hallo/leven/cheers betekent, en dan moet je keihard ‘Bula!’ terug roepen. Daarna verdwijnen zij weer naar de keuken, receptie etc. Ook als je Fiji mensen begroet zeg je Bula, dus het was Bula hier en Bula daar, minstens 50 keer per dag! Ook zei je vaak ‘Vinaka’ wat ‘dank je’ betekent.
Ik kwam in gesprek met een personeelslid en ik vroeg aan hem hoe hij de orkaan van 6 weken geleden had beleefd. Hij gaf aan dat ze met een boot in de mangroves hadden geschuild. Ik vroeg hoe lang, want ik dacht een halve dag ofzo. Ze hebben met het personeel 5 dagen(!!!) lang in de mangroves geschuild maar met wat flessen rum en karaoke set waren ze de tijd goed doorgekomen zei hij! We spraken over het werk en hij vertelde wat hij per uur verdiende. Ik zal het maar niet benoemen maar een fles water op het eiland kostte meer. De toeristen betalen grof geld aan de resorts en de meeste resorts zijn van Australische en Amerikaanse eigenaren. Dus de lokale bevolking wordt er zelf niet rijker van. Maar je ziet dat de meeste mensen wel gelukkig zijn en dat ze geen stress kennen. Daar kunnen wij Nederlanders nog van leren.Maar elke keer realiseer je wel weer hoe goed het in Nederland is geregeld en dat we de mogelijkheid hebben om te reizen. Maar zoals Bob Marley zegt: ‘Some people are so poor, all they have is money’. En daar ben ik het volkomen mee eens.
Het volgende resort, Naqalia, was één van m’n favoriete accommodaties, het personeel wat merendeel bestond uit een paar vrouwen en een groep Fiji jongens van rond de 20 jaar die je maar al te graag wilden rondleiden op het eiland. Ik ben met 2 jongens naar een rif geweest waar ze de rifhaaien gingen voeren. Zij hadden een soort van speer bij zich die ze gebruikten om kleine vissen te vangen. Ondertussen cirkelden er al 5 rifhaaien onder ons. Eén Fiji jongen zag ik met z’n hand in z’n zwembroek grabbelen en ik dacht, wat haalt ie daar nou uit z’n broek, was het de vis die hij had gevangen! Tja hij moest die vis natuurlijk ergens verstoppen. Eén van de Fiji jongens was de dag ervoor door een rifhaai in z’n vinger gebeten, op zich zijn ze niet gevaarlijk maar als je ze eten geeft moet je snel je hand wegtrekken. Het voeren van vissen is eigenlijk not done. Na een uur kwam er een hele groep toeristen met go pro’s (actie camera voor de 60 plussers onder de lezers) en wilden graag de haaien aanraken en achterna zwemmen. Ik zag dat de haaien iets sneller gingen zwemmen en wat meer gestrest raakten, ik vond dat een beetje sneu en ben toen maar terug naar de boot gezwommen.
Eén avond gingen we cava drinken, heel veel cava. Ik werd er uiteraard slaperig van maar ging er ook een beetje van vliegen! Tijdens het eten waren er altijd een paar personeelsleden die met een gitaar Fiji liedjes zongen. Ze kunnen ook allemaal gitaar spelen, zingen, dansen en….. volleyballen! Elke avond om 17.00 uur stonden we met alle personeelsleden en gasten te volleyballen. En een lol dat we hadden met z´n allen. Elk resort bood activiteiten aan zoals sieraden maken van riet, schelpen en kokosnoten, kookles, quiz, snorkeltrip, boottrip naar grotten, massage en …. krabracing. Bij resort White Sandy Beach werd er een kleine cirkel op de grond getekend en een grote cirkel eromheen. Iedereen kreeg z’n eigen krab met huisje op z’n rug, op het huisje werd een nummer getekend. Iedereen moest zijn krab op hetzelfde moment in kleine cirkel plaatsen en loslaten en dan is het aanmoedigen welke krab het eerst naar de buitenste cirkel sprint. Wat een spanning en sensatie! Eén personeelslid noemde zichzelf de gekkoman. Hij klom helemaal naar de top van een hoge palm en ging als gekko andersom, dus met z’n hoofd eerst, naar beneden klimmen. Wat een gekke gekko man! Naast alle activiteiten heb ik ook veel gesnurkt in de hangmat. Heerlijk!
Het één na laatste resort, Safe landing, was ook gezellig. Net als in Nieuw-Zeeland zijn ze hier helemaal gek van rugby. Het dorp dicht in de buurt had een ‘welkom terug’ feest georganiseerd voor het jeugdrugby team dat net terugkwam van een jeugdtoernooi, en wij werden ook uitgenodigd. Het begon met een hele lange en beetje slaapverwekkende cava ceremonie met vele praatjes en gebeden van oude mannetjes. Na de ceremonie was het tijd voor de oude mannetjes om te dansen op hele foute Fiji pop muziek. Eén gooide zelfs z’n krukken aan de kant en begon te dansen. Daarna was het etenstijd, je zit dan op de grond en voor iedereen was er een vis gevangen. Zodra wij klaar waren mochten de vrouwen en kinderen eten. Het viel mij op dat alle vrouwen daar kort haar dragen, dit is vanwege de traditie zeiden ze. We mochten op de foto met het rugby team, ik liep er als enige naartoe, maakte een foto maar zodra ik doorhad dat er niemand anders van de groep op de foto wilde was, kroop ik snel onopvallend weg. Maar door m’n onverwachte beweging scheurde ik m’n hele broek open bij het kruis! Koekoek! Omdat je daar uit respect met bedekte kleding moet lopen was het nog vrij moeilijk om tijdens het eten daar op de grond te zitten als een nette dame.
Uiteraard wilde ik ook nog graag duiken dus met m’n roommate wilden we 2 duiken boeken bij een duikorganisatie op een ander eiland. Nou nou, de communicatie ging allemaal moeizaam, er was geen telefoon verbinding, de wifi paal lag eruit, we konden geen email sturen en allerlei miscommunicatie maakte het één grote verwarrende bende en het was nog even spannend of alles door zou gaan. Dit is dus echt een typisch voorbeeld van Fiji time haha. Maar uiteindelijk was het gelukt en het was prachtig, we zagen vele gekleurde vissen, koraal, rifhaaien en zelfs een verpleegsterhaai van een paar meter.
Na Beachcomber, beter bekend als het party resort voor backpackers, was het tijd om weer naar huis te gaan, en daarmee bedoel ik Sydney ;). Ik zal de mensen van Fiji nooit vergeten, want zij zijn degene die een feest maken van je verblijf op Fiji! Volgende bestemming en tevens laatste trip: West, noord en midden Australië!
Liefs Elke
Na het prachtige Nieuw-Zeeland ging ik naar het prachtige Fiji. Ik dacht aan witte stranden met palmbomen en turquoise blauwe zee. Ik landde op de luchthaven van Nadi (stad op het hoofdeiland Livi Vitu) en alleen maar regen, regen en nog eens regen. Hele huizen en wegen waren overstroomd en veel tours werden gecanceld, een gezellig begin zal ik maar zeggen. Een paar dagen en 10 films later was het eiland opgedroogd en kon ik mee op de tour rondom het hoofdeiland, 3 dagen in plaats van 4, de eerste dag van de tour was gecanceld. We waren maar met 4 meiden, de gids en de chauffeur, bijna een privétour dus. Het hoofeiland heeft een mooi groen, heuvel- en bergachtig landschap met overal gekleurde huisjes. En iedereen zwaait en lacht naar je. Ik wist niet dat je van zwaaien zo blij kon worden! Na een plons in een waterval werden we de eerste avond in ons resort getrakteerd op een traditionele vuurdansshow op het strand en een lovo, eten wat onder de grond is gekookt op hete stenen (in Nieuw -Zeeland heet dit een hungi).
Via het zuiden zijn we helemaal door de bergen en Suva naar het oosten gereden. Dit is het gebied wat het hardst is getroffen door de orkaan ‘Winston’, die afgelopen februari over heel Fiji heeft geraasd, het was de ergste en meest dodelijke orkaan die Fiji ooit heeft meegemaakt. Heel sneu om te zien dat er hele daken, spullen en zelfs hele huizen zijn weggeblazen. De meeste mensen hebben geschuild in kerken, deze zijn meestal nog het stevigst om in te schuilen. We hebben met de groep een school en een dorp bezocht, de organisatie waar ik mee reisde levert hiervoor een bijdrage. Het was 6 weken na de orkaan en de kinderen hebben lessen gehad in noodtenten en waren die dag nog steeds bezig met het opruimen van puin. Alle daken van de klaslokalen waren eraf geblazen en alle spullen van de computerhoek waren allemaal in de heuvels verdwenen. En toch blijft iedereen positief, de kinderen speelden zelfs die dag volleybal in de regen.
Na de school hebben we een traditionele welkomstceremonie meegemaakt in een dorp. Dan wordt er door de chief een welkomstwoord gehouden in Fiji taal, en wordt er gebeden. Daarna is het tijd voor cava, een lokaal drankje wat naar modder smaakt en wat ze maken van een bepaalde wortel onder de grond. De mannen drinken het bijna elke avond om na een dag hard werken slaperig te worden, want dat word je ervan, heel erg slaperig! Bij deze traditie draagt iedereen een sarong, ook de mannen. Het viel me trouwens op dat mannen net als de vrouwen een bloem in de haren dragen. Daarna kregen we lokaal fiji eten. En ze gebruiken veel kokos en spinazie in dat gebied dus wat kregen we: kokospannenkoeken met spinazie, noedels met spinazie in kokos sap, spinazierolls met kokos, spinazie met kokossap en nog veel meer spinazie en kokoscombinaties, en lekker dat het was! De fiji kids hingen als aapjes aan ons en daarna gingen we nog even bamboe raften over de rivier in de keiharde regen. Kleddernat van de regen aan wal gekomen, ben ik nog even in de blub uitgegleden, want dat hoort er natuurlijk bij.
De tweede nacht in het volgende resort waren we de enige gasten…..én 66 mannen van het Australische leger! Zij waren daar om dorpen weer op te bouwen en daken van scholen te repareren. Toen wij aankwamen waren ze allemaal aan het opdrukken en gewichtheffen, dat was nog eens een mooi welkom! Ze hadden al 1,5 maand geen fatsoenlijke vrouw gezien. Dus wij dachten dat we bij het eten wel door 66 mannen besprongen zouden worden maar wat gebeurde er….niks! Braaf zaten ze te eten en gingen naar bed…nou ja zeg. Ze mochten geen alcohol drinken dus ik ben er nu toch wel van overtuigd dat mannen eerst een drankje op moeten hebben om een vrouw aan te spreken! Uiteindelijk wel een potje biljart gespeeld met een paar mannen. Het was wel een Fiji biljarttafel, hartstikke scheef, dus de ballen rolden elke keer maar 1 kant op. Een militair vertelde me dat het waarschijnlijk nog wel 3 jaar duurt voordat het land helemaal weer helemaal hersteld is van de orkaan. Want alles gaat hier op fijitime…en dat betekent super sloom.
De laatste dag zijn we zijn we door het suikerriet gebied gereden. Door de suikerriet zijn er veel Indiërs naar Fiji gekomen, de populatie ligt zelfs op 38 %. Dus tijd voor een heerlijke Indische curry! Ik moet zeggen dat de omschrijving van deze curry experience in de brochure van de tour het iets anders omschreven had. Ik verwachtte dat we naar een leuk curry restaurant gingen en waar ze veel zouden vertellen over het gebied en de geschiedenis, maar we kwamen in de stad aan, de gids wees naar een soort van curry cafetaria en zei: “Nou, daar kan je de goedkoopste curry krijgen, ik ga even lekker naar de kapper!” Euhhh ok. Natuurlijk konden wij er wel om lachen. Na deze indrukwekkende curry experience hadden we een mudbath (modderbad) en hotspring experience. Weer een mooiere omschrijving in de brochure dan de realiteit, maar ik vond het geweldig. Ik verwachtte een soort van spa met een modderbad en diverse hete baden. We reden naar een boerderij in de middle of nowhere. Er stond een emmer met stront, nee het was modder ;), je smeerde jezelf in, daarna plonsde je als een varkentje in een plas met water om het af te spoelen en daarnaast was een hotspring met warm water van 38 graden. En ze boden massages aan, dat kon ik natuurlijk niet afslaan.
Tijdens de rit over het eiland zie je nog verschillende Engelse invloeden, onze gids legde uit waarom.Tijdens de koloniale tijd is Fiji bezocht door verschillende landen. Halverwege de 19e eeuw zijn er diverse incidenten geweest tussen het Amerikaanse consulaat die daar gevestigd was en de locals. Als schadevergoeding eiste de Amerikanen een boete van 50.000 dollar. Uiteraard kon Fiji dit helemaal niet betalen en na veel onderhandelingen is er een afspraak gekomen dat Engeland deze schuld zou afbetalen en in ruil Fiji voor 100 jaar mocht koloniseren. Fiji is sinds 1970 onafhankelijk maar heeft Engels nog steeds als 1e taal op school. Alle Fiji mensen spreken onderling wel Fiji en elk gebied heeft zijn eigen dialect. Toerisme is de grootste inkomstenbron voor het land dus ze vinden het handig om Engels als 1e taal te hebben. Fiji is trouwens het laatste land op de wereld wat nog kannibalen had. Als mensen overleden, vraten de mensen de overledenen gewoon op!
Eilandhoppen
Het zonnetje was ondertussen elke dag volop aan het schijnen en het was tijd om de eilandjes te verkennen. De eerste dag ging ik met zeilboot Seaspray naar Monuriki, beter bekend als het eiland waar de film Cast away met gestrande Tom Hanks is opgenomen. Na het snorkelen (best veel beschadigd koraal, vast door de toeristen) spoelde ik charmant als een walvis aan op het Cast away eiland. Na een tijdje te hebben rondgelopen kwam ik een Fiji man tegen en ik vroeg aan hem of hij Tom Hanks was. ‘Nee’, zei hij met een glimlach. Hij vertelde dat hij de bewaker van het eiland was en dit elke dag deed! Pfff respect!! Hij had wel een mobieltje, één uit 1998 dus veel kon hij er volgens mij niet mee.
M’n eerste nacht was op South Sea Island, het kleinste eilandje van de hele eilandengroep. Je kon er in 3 minuten om heen lopen! Op elk eiland word je begroet met een welkomstlied door alle personeelsleden. Zij komen dan uit alle hoeken en gaten van het resort naar het strand toe en aan het eind van het lied zeggen ze ‘Bula!’, wat welkom/hallo/leven/cheers betekent, en dan moet je keihard ‘Bula!’ terug roepen. Daarna verdwijnen zij weer naar de keuken, receptie etc. Ook als je Fiji mensen begroet zeg je Bula, dus het was Bula hier en Bula daar, minstens 50 keer per dag! Ook zei je vaak ‘Vinaka’ wat ‘dank je’ betekent.
Ik kwam in gesprek met een personeelslid en ik vroeg aan hem hoe hij de orkaan van 6 weken geleden had beleefd. Hij gaf aan dat ze met een boot in de mangroves hadden geschuild. Ik vroeg hoe lang, want ik dacht een halve dag ofzo. Ze hebben met het personeel 5 dagen(!!!) lang in de mangroves geschuild maar met wat flessen rum en karaoke set waren ze de tijd goed doorgekomen zei hij! We spraken over het werk en hij vertelde wat hij per uur verdiende. Ik zal het maar niet benoemen maar een fles water op het eiland kostte meer. De toeristen betalen grof geld aan de resorts en de meeste resorts zijn van Australische en Amerikaanse eigenaren. Dus de lokale bevolking wordt er zelf niet rijker van. Maar je ziet dat de meeste mensen wel gelukkig zijn en dat ze geen stress kennen. Daar kunnen wij Nederlanders nog van leren.Maar elke keer realiseer je wel weer hoe goed het in Nederland is geregeld en dat we de mogelijkheid hebben om te reizen. Maar zoals Bob Marley zegt: ‘Some people are so poor, all they have is money’. En daar ben ik het volkomen mee eens.
Het volgende resort, Naqalia, was één van m’n favoriete accommodaties, het personeel wat merendeel bestond uit een paar vrouwen en een groep Fiji jongens van rond de 20 jaar die je maar al te graag wilden rondleiden op het eiland. Ik ben met 2 jongens naar een rif geweest waar ze de rifhaaien gingen voeren. Zij hadden een soort van speer bij zich die ze gebruikten om kleine vissen te vangen. Ondertussen cirkelden er al 5 rifhaaien onder ons. Eén Fiji jongen zag ik met z’n hand in z’n zwembroek grabbelen en ik dacht, wat haalt ie daar nou uit z’n broek, was het de vis die hij had gevangen! Tja hij moest die vis natuurlijk ergens verstoppen. Eén van de Fiji jongens was de dag ervoor door een rifhaai in z’n vinger gebeten, op zich zijn ze niet gevaarlijk maar als je ze eten geeft moet je snel je hand wegtrekken. Het voeren van vissen is eigenlijk not done. Na een uur kwam er een hele groep toeristen met go pro’s (actie camera voor de 60 plussers onder de lezers) en wilden graag de haaien aanraken en achterna zwemmen. Ik zag dat de haaien iets sneller gingen zwemmen en wat meer gestrest raakten, ik vond dat een beetje sneu en ben toen maar terug naar de boot gezwommen.
Eén avond gingen we cava drinken, heel veel cava. Ik werd er uiteraard slaperig van maar ging er ook een beetje van vliegen! Tijdens het eten waren er altijd een paar personeelsleden die met een gitaar Fiji liedjes zongen. Ze kunnen ook allemaal gitaar spelen, zingen, dansen en….. volleyballen! Elke avond om 17.00 uur stonden we met alle personeelsleden en gasten te volleyballen. En een lol dat we hadden met z´n allen. Elk resort bood activiteiten aan zoals sieraden maken van riet, schelpen en kokosnoten, kookles, quiz, snorkeltrip, boottrip naar grotten, massage en …. krabracing. Bij resort White Sandy Beach werd er een kleine cirkel op de grond getekend en een grote cirkel eromheen. Iedereen kreeg z’n eigen krab met huisje op z’n rug, op het huisje werd een nummer getekend. Iedereen moest zijn krab op hetzelfde moment in kleine cirkel plaatsen en loslaten en dan is het aanmoedigen welke krab het eerst naar de buitenste cirkel sprint. Wat een spanning en sensatie! Eén personeelslid noemde zichzelf de gekkoman. Hij klom helemaal naar de top van een hoge palm en ging als gekko andersom, dus met z’n hoofd eerst, naar beneden klimmen. Wat een gekke gekko man! Naast alle activiteiten heb ik ook veel gesnurkt in de hangmat. Heerlijk!
Het één na laatste resort, Safe landing, was ook gezellig. Net als in Nieuw-Zeeland zijn ze hier helemaal gek van rugby. Het dorp dicht in de buurt had een ‘welkom terug’ feest georganiseerd voor het jeugdrugby team dat net terugkwam van een jeugdtoernooi, en wij werden ook uitgenodigd. Het begon met een hele lange en beetje slaapverwekkende cava ceremonie met vele praatjes en gebeden van oude mannetjes. Na de ceremonie was het tijd voor de oude mannetjes om te dansen op hele foute Fiji pop muziek. Eén gooide zelfs z’n krukken aan de kant en begon te dansen. Daarna was het etenstijd, je zit dan op de grond en voor iedereen was er een vis gevangen. Zodra wij klaar waren mochten de vrouwen en kinderen eten. Het viel mij op dat alle vrouwen daar kort haar dragen, dit is vanwege de traditie zeiden ze. We mochten op de foto met het rugby team, ik liep er als enige naartoe, maakte een foto maar zodra ik doorhad dat er niemand anders van de groep op de foto wilde was, kroop ik snel onopvallend weg. Maar door m’n onverwachte beweging scheurde ik m’n hele broek open bij het kruis! Koekoek! Omdat je daar uit respect met bedekte kleding moet lopen was het nog vrij moeilijk om tijdens het eten daar op de grond te zitten als een nette dame.
Uiteraard wilde ik ook nog graag duiken dus met m’n roommate wilden we 2 duiken boeken bij een duikorganisatie op een ander eiland. Nou nou, de communicatie ging allemaal moeizaam, er was geen telefoon verbinding, de wifi paal lag eruit, we konden geen email sturen en allerlei miscommunicatie maakte het één grote verwarrende bende en het was nog even spannend of alles door zou gaan. Dit is dus echt een typisch voorbeeld van Fiji time haha. Maar uiteindelijk was het gelukt en het was prachtig, we zagen vele gekleurde vissen, koraal, rifhaaien en zelfs een verpleegsterhaai van een paar meter.
Na Beachcomber, beter bekend als het party resort voor backpackers, was het tijd om weer naar huis te gaan, en daarmee bedoel ik Sydney ;). Ik zal de mensen van Fiji nooit vergeten, want zij zijn degene die een feest maken van je verblijf op Fiji! Volgende bestemming en tevens laatste trip: West, noord en midden Australië!
Liefs Elke
Heerlijk verslag weer om te lezen!
Nog heel eventjes en we kunnen weer live bijkletsen!!!
Zo leuk!!
Liefs xxx
Zijn we er toch een beetje bij
wat heb je weer veel onvergetelijke dingen meegemaakt! Fiji klinkt als een fantastische bestemming.. en na het lezen van je verhaal heb ik de pics nog bekeken.. WOW!! Je bent trouwens bijna net zo bruin als de locals :-) geniet nog ff en tot snel in 026!
X